Dzień dobry, mam pytanie odnośnie do cytatów z programu reality show, które przytaczane są na zasadzie inicjał imienia (M: Jestem tutaj. / D: A ja tutaj.), i przy których wstawki wyjaśniające kontekst przytoczone są w nawiasach kwadratowych, w nowych wersach: [Michał wstał z krzesła i podszedł do lodówki]. Jak w takiej sytuacji te "didaskalia" zapisać? Czy powinny być zapisane kursywą? Czy kropka powinna znaleźć się za nawiasem? Czy, jeśli jest to jasne, nie trzeba dodawać "dop. aut."?

Szanowni Państwo,

chciałam wrócić raz jeszcze do kwestii imion złożonych. Niech przykładem znów będzie Sartre. Poprawny zapis to: J.-P. Sartre (https://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/francuskie-imiona-dwuczlonowe;2816.html) czy też J.P. Sartre (https://rjp.pan.pl/uchway-ortograficzne?view=article&id=84:pisownia-inicjaow&catid=43)?

Z serdecznymi pozdrowieniami

K.

Mam zagwozdkę z pisownią słowa power bank w języku polskim. Nigdzie nie mogę znaleźć doprecyzowania tej kwestii. Konsultowałem z wieloma osobami, ale zdania są podzielone. Powinniśmy pisać power bank, powerbank, a może Power Bank? Do tej pory pisałem wielkimi, ale nie jest to nazwa własna, więc logika sugeruje pisownię power bank. Możemy też stosować bank energii, choć też nie zawsze. Jak zatem poprawnie stosować to pojęcie? Z góry dziękuję za pomoc i argumentację.

Od dłuższego czasu obserwuję tendencję do używania wielkich liter w zaimkach osobowych: Ja, Mnie, Oni, a także formach: Nasz, Ich etc. Nie tylko na forach internetowych, ale również w opisach zasad funkcjonowania np. sklepu („Zapraszamy do Naszej oferty”). Zapytane o to osoby twierdzą, że to z szacunku… Nie ukrywam, że drażni mnie to i jestem ciekawa, skąd się to wzięło. Czy istnieje prawdopodobieństwo, że za jakiś czas ten ewenement stanie się normą językową?

Krótko w sprawie sakramentów: sakramenty się przyjmuje, ale zawsze ktoś ich udziela (jest to szafarz sakramentu), na ogół kapłan (w bierzmowaniu biskup) ale np. ochrzcić może w zasadzie każdy, a akurat w wypadku małżeństwa ślubujący są dla siebie wzajemnie szafarzami sakramentu, a zatem i udzielają go sobie i przyjmują. Ksiądz wbrew temu, co można sądzić, jest tylko rodzajem notariusza wymaganym przez prawo kanoniczne – od wieków mówi się też, że błogosławi zawierane małżeństwo.

Szanowny Panie Profesorze,
Interesuje mnie słowo zaspa. Czy można powiedzieć zaspa śnieżna? Według Innego słownika języka polskiego PWN można, jest nawet przykład zaspy śnieżne. Według Nowego słownika poprawnej polszczyzny PWN nie można. Zaspa śnieżna została uznana za sformułowanie niepoprawne. Bardzo chciałabym poznać zdanie Pana Profesora na ten temat.
Anna Jurek

Sprawa miejsca po przecinku słów zaś i bowiem – w poradach piszecie Państwo, iż „zaleca się umieszczać nie bezpośrednio po przecinku otwierającym zdanie podrzędne, ale po pierwszym lub nawet drugim bądź trzecim składniku tego zdania”. Uczestniczyłam ostatnio w dyskusji, w której jeden z uczestników podnosił, że „to zalecenie, ale nie reguła”. Argumentował też, że współcześnie to się zmienia. Sądziłam zawsze, że to ważna zasada poprawnościowa, obowiązująca bez wyjątków (oczywiście w potocznej).

Czy określenie za tydzień zawsze oznacza za siedem dni? Czy określenie to może oznaczać: ‘po tygodniu, który już trwa’?(niepełne siedem dni)

Dziękuję

Szanowna Poradnio,
jednak jeszcze nie daje mi spokoju to określenie za tydzień. Czy może ono w ujęciu potocznym znaczyć za tygodniem trwającym w znaczeniu po trwającym tygodniu, za nim, w dowolnym dniu następnego tygodnia? Za jako za czymś niekoniecznie, zawsze za 7 dni?

Szanowni Językoznawcy!
Który z poniższych zapisów jest poprawmy?

1) Pierwsze zdanie. (Komentarz do niego. Dodatkowy komentarz!). – jeśli ten zapis jest błędny, jaki będzie poprawny, aby nawias pozostał częścią zdania?
2) Pierwsze zdanie. (Komentarz do niego. Dodatkowy komentarz!) – bez kropki na końcu, skoro w nawiasie jest wykrzyknik?
3) Pierwsze zdanie. (Komentarz do niego. Dodatkowy komentarz). – przypadek, kiedy oba zdania w nawiasie kończą się kropką.

Pozdrawiam
Anna